Van Bryce naar Torrey (via de Scenic Byway 12)

Vandaag ging de wekker vroeg omdat we zeker wilden zijn van een parkeerplaats bij Bryce. Gisteren hebben we trouwens ook kennis gemaakt met de toch wat vreemde regels die in Utah gelden. Zo verkocht de door ons bezochte supermarkt geen bier, maar alle tankstations wel. Op de camping kregen we te horen dat het verboden was om een waslijn op te hangen, sterker nog er mocht überhaupt geen was buiten opgehangen worden. 

Zoals gezegd vertrokken we al om 8.30 uur naar Bryce en parkeerden daar de RV’s (zeg nooit camper in Amerika) voor het national park. Eerst op de parkeerplaats lekker ontbeten in de RV’s en vervolgens namen we de shuttlebus het park in. De buschauffeur (Randy) bleek een wat oudere heer te zijn, die ondanks zijn leeftijd erg enthousiast vertelde over het park. We reden door een bos het park in en hij vertelde uitgebreid en met zichtbaar plezier over de meest voorkomende bomen (Pondorosa pinetree) en de dieren die in de canyon leven. De term canyon is sowieso niet correct want een canyon heeft altijd twee “rims”, terwijl Bryce Canyon er maar 1 heeft. Enig onderzoek had ons geleerd dat je het beste kunt beginnen bij “Bryce Point”, het hoogste punt in de park (bijna 2500 meter). We naderden inmiddels dit punt en Randy kondigde dit aan met de woorden: “Okay Folks, youuuuure aaat Bryyycce Point!!!!!!!! 

We verlieten de shuttlebus en het amphitheater was meteen in volle glorie te aanschouwen. Wat een adembenemend uitzicht!!!!! Als je enige affiniteit hebt met geologie, dan gaat je hart toch echt wel sneller kloppen van de vergezichten die Bryce te bieden heeft. Ik (Robert) voelde me net een kind in een snoepwinkel. Wat een spektakel!!! We hebben talrijke foto’s en filmpjes gemaakt, maar geen enkele foto komt ook maar enigszins in de buurt van het zicht dat je ter plekke hebt. Snel weer de shuttlebus genomen naar het tweede viewpoint: Sunrise Point. De hoodoos zijn daar veel dichterbij dan in Bryce Point en zijn ook veel groter dan je zou vermoeden. In Sunrise Point start ook de trail die we wilden gaan lopen: de Queens Garden Trail. Deze loopt de canyon in en beneden is deze verbonden met de Navajo Trail. Via deze laatste zijn we de canyon weer uitgelopen. Het laatste deel van deze trail is slechts 950 meter lang, maar het hoogteverschil dat overbrugd moet worden is meer dan 300 meter!! Het was dus een pittig stukje. Lichtelijk bezweet, maar zeker voldaan bereikten we de top de van de Navajo Trail. Bryce wat was je indrukwekkend!!!

Na de lunch zijn we vertrokken naar het volgende punt op de route: Torrey aan het eind van Utah Scenic Byway 12. Nu zullen de meeste van jullie wel weten dat Leron en ik van autorijden in zijn algemeenheid houden en van bergpassen in het bijzonder, maar Byway 12 komt heel hoog op de mooiste routes die we ooit gereden hebben. Wat een enorme diversiteit op een stuk van 160 km. Van de hoodoos van Bryce kom je in droge rotsige gedeelten die afwisselend rood en dan weer witbruin zijn en 20 km verderop waan je je in de Alpen. Het hoogste punt dat we passeerden was bijna op 3000 meter, maar je zit hier dan nog ruim onder de boomgrens. Torrey ligt weer aan de rand van het ander national park: Capitol Reef.

Morgen gaan we weer verder naar Salt Lake City.