Where the streets have no name!!

Zoals eerder aangegeven zijn we teruggegaan naar Las Vegas en hebben daar twee plekken geboekt op het RV-park naast hotel Circus Circus. Dat hotel heeft ook een enorme koepel waarin een aantal indoor achtbanen gelegen zijn en diverse andere spellen door de kinderen (en volwassenen) gedaan kunnen worden. Onverwacht was dat toch wel erg leuk. Vief kon vooral genieten van de achtbaan (not!).

Vervolgens wilden we ook nog eens de tegenovergelegen Encore en Wynn hotels bezoeken. Zodra je daar binnenkomt merk je meteen dat deze twee zusterhotels zich in de hogere prijsklassen bevinden. Alles is net wat mooier afgewerkt en straalt luxe uit. Mag trouwens ook wel, want het Encore alleen heeft 2,3 miljard dollar gekost. En wie zijn we daar vervolgens tegengekomen: F1 coureur Daniel Ricciardo!! Die liep langs ons en in eerste instantie had alleen Melle hem herkend. Natuurlijk waren we daarna te laat om een foto met hem te kunnen maken.

Melle wilde ook nog eens graag naar Paris-Vegas en dan met name eten in het restaurant dat in de ‘Eiffeltoren’ gelegen is. We zijn naar boven gegaan en hebben er ook wat gedronken. De dinerkaart zag er toch wel enigzins exclusief uit en er stonden ook niet direct kindergerechten tussen. Ook vielen we met onze sportschoenen en korte broeken toch wel enigszins uit de toon t.o.v. de overige gasten. Die waren veelal in nette jurken en pakken gekleed. Uiteindelijk zijn we gaan eten in ander restaurant in Paris-Vegas: Mon Ami Gabi. Dit heeft een super ligging (tegenover de fonteinen van het Bellagio) en het eten was zeker goed te noemen. Nadat we uitgegeten waren, hebben we nog de nodige Corona’s, Heineken’s en Sauvignon Blancs besteld en genuttigd op het buitenterras. Het was niet goedkoop (voornamelijk ook veroorzaakt door de drank die we genuttigd hadden), maar het eten was heerlijk en voor Vegas begrippen zeker ook niet te duur. Een heerlijke afsluiter van het gezamenlijke deel van de vakantie! Tenslotte hebben we ook nog even genoten van het uitzicht boven op de Stratosphere Tower. Op die hoogte (ongeveer 300 meter) zie je pas hoe enorm uitgestrekt Las Vegas (en de daarbij behorende voorsteden) is. Zover het oog reikt zijn lampen te zien.

Vanochtend hebben we afscheid van elkaar genomen, zijn de Duitsjes de RV gaan inleveren en hebben deze verruild voor een huurauto. De Cremerkes blijven nog een dag in Vegas. De Duitsjes zijn vervolgens met gezwinde spoed naar het eerste doel van vandaag gereden: Zabriskie Point in Death Valley. U2 heeft ook daar een bekende foto gemaakt, die op voorkant van de hoes staat van het Joshua Tree album. Tijdens deze rit begon het kwik gestaag op te lopen en net voor Zabriskie Point werd 118 graden Fahrenheit bereikt. Dat is bijna 48 graden Celsius! Zodra je uit de auto stapt, merk je dat meteen. Wat een absurde hitte. Desondanks toch snel een paar foto’s geschoten. Daarna snel weer de auto in en Highway 190 vervolgen tot Furnace Creek. Daar namen we nog even een leuke detour naar de Artist’s Drive. Dat is een éénrichtingsweg in de buurt van Badwater (de laagstgelegen plek in de USA (85 meter onder zeeniveau) en daardoor ook de heetste). Net voor deze drive bereikte de thermometer in de auto de hoogste temperaruur: 122 Fahrenheit/50 graden Celsius! Artist’s Palette is een deel van deze drive waarbij een bergen een aantal zeer verschillende kleuren hebben. Dit komt door oxidatie van verschillende metalen. Heel apart om te zien.

Aansluitend stond het hoofddoel van vandaag op het programma, namelijk doorrijden naar deze coördinaten: 36.3310438, -117.7449819. Deze nummers zijn op zich nietszeggend, maar o zo belangrijk. Dit is namelijk de exacte locatie van de Joshua Tree die op de achterkant van de gelijknamige albumhoes van U2 staat. Natuurlijk destijds gemaakt door huisfotograaf en Nederlander: Anton Corbijn. Na een mooie rit door Death Valley over behoorlijk geaccidenteerd terrein, kwamen we net voor 17 uur volgens de TomTom in de buurt. De auto dus snel in de berm geparkeerd en via Google Maps nog eens gecheckt of we inderdaad op de goede plek waren. Dat was het geval! De Joshua Tree zelf heeft de tand des tijds niet doorstaan en is inmiddels omgevallen en dood. Die is dus vanaf Highway 190 niet meer zichtbaar. Gelukkig hebben diehard fans inmiddels diverse attributen bij de boom geplaatst en in de verte kon ik een schittering zien (die naar later bleek afkomstig was van zilveren koffers die bij de boom aanwezig zijn). Snel dus in die richting lopen. Na een meter of 300-400 werd de exacte plek bereikt. Het is wellicht lastig voor te stellen, maar voor een fan is dit een soort religieuze plaats. Ik moest dan ook zeker in het fanboek een vermelding maken van de dag dat ik er geweest ben. Natuurlijk hebben we ook nog even de nodige foto’s en filmpjes gemaakt.

Tevreden konden we onze weg vervolgen naar Mojave, waar we nu zijn aangekomen. De Cremerkes zijn vandaag ook weer bij Mon Ami Gabi gaan eten. Het eten was hen dus zeker goed bevallen. Morgen gaan we door naar Los Angeles (en de Cremerkes dus naar Aruba).