Beautiful Day!

We hebben Salt Lake City inmiddels verlaten en zijn na een rit van een uur of 7 aanbeland in Lake Powell Arizona. Dit meer is ontstaan door de bouw van de Glen Canyon Dam. De camping (Wahweap Campground) is aan het meer gelegen. Naast de waterrecreatie is deze regio nabij Page nog bekend om twee dingen: de Antelope Canyon en de Horseshoe bend. 27 juli stond dan ook vetgedrukt en met een uitroepteken vermeld in onze agenda’s, aangezien we beide bezienswaardigheden op deze dag zouden gaan bezoeken.

De dag begon al vroeg met een ontbijt om 7.15 uur en conform afspraak werden de huurjeeps om 8 uur afgeleverd op de camping. Dit moest ook wel, want om 8.45 uur werden we verwacht bij de Lower Antelope Canyon. We hadden gereserveerd voor de tour van 9.15 uur. Antelope Canyon is een zogenaamde slot canyon en bestaat uit twee gedeelten: de Lower en de Upper canyon. Beiden worden bezocht door meer dan 1000 mensen per dag en op internet stond dan ook dat je een vroege tour moest boeken, omdat gedurende de dag de wachttijd behoorlijk kon oplopen (tot ongeveer 2 uur). Tot onze verbazing werden we al om 9.05 uur opgeroepen en konden we beginnen aan de wandeltocht van 10 minuten tot het begin van de canyon. 

Onze gids heette Brandon en was een native american (indiaan) van de Navajo-tribe. Hij begon met te vertellen dat de Lower Canyon in zijn optiek de mooiste was omdat deze ontstaan was doordat gedurende tientallen miljoenen jaren tijdens enorme flash floods water richting wat nu Lake Powell is gevloeid was. Dit water had ervoor gezorgd dat er een smalle kloof ontstaan was van soms wel tientallen meters hoog, die uiteindelijk de Lower Antelope canyon was geworden. De Upper Canyon is op geheel andere wijze ontstaan, namelijk door platentektoniek. Twee langs elkaar schurende aardplaten hebben geleid tot scheuren in het aardoppervlak en daardoor is de Upper Antelope Canyon ontstaan (althans volgens Brandon. Volgens informatie op internet zou ook deze door water ontstaan zijn). De Upper is dan ook minder hoog en een stuk breder. In de Upper Canyon zijn rond het middaguur wel zonnestralen die loodrecht in de kloof vallen, hetgeen schitterende foto’s oplevert. In de Lower Canyon komt dat veel minder voor; hij is immers te diep en te smal.

Nadat we vier stijle trappen afgedaald waren kon de 400 meter durende tocht door de Canyon beginnen. Meteen bij het begin weet je al niet wat je ziet! Wat een ongelooflijke mooie plek! Ik denk dat er weinig plekken op de aarde zijn die net zo fotogeniek zijn als de Antelope Canyon. Voor meer serieuze fotografen (ik moest meteen aan Ralph en Nancy denken) moet dit de hemel op aarde zijn. Vrijwel iedere meter geeft weer een ander beeld en kleurschakering weer. Melle had ook haar spiegelreflex camera mee, maar de rest was alleen voorzien van een Iphone. Zelfs daarmee maak je al superfoto’s, zeker de Iphone X van Leron. Bij de foto’s staan een paar voorbeelden. 

Ondertussen gaf Brandon heel veel informatie over zowel de Canyon als de Navajo indianen. Zijn familie was eigenaar van de Canyon en in het gedeelte rond Page waren maar 4 clans gevestigd. Door dit beperkt aantal families was het heel lastig om een partner te vinden, aangezien vrijwel iedereen directe familie van elkaar was. Het grootste deel van de groep was Frans (en kennelijk minder bedreven in de Engelse taal) en toonde nauwelijks interesse in de verhalen van Brandon. Wij daarentegen des te meer en soms leek het wel alsof we een privégids hadden. Brandon maakte met onze camera’s foto’s van de mooiste plekken, vertelde wat je met een beetje fantasie kon ontdekken (beergezichten, leeuwen etc), gaf fotografietips en maakte ook foto’s van zowel de Cremerkes en de Duitsjes apart als van de groep samen. Na een uur verlieten we de Canyon en waren we unaniem van mening dat dit een van de absolute hoogtepunten geweest was van de vakantie!!

Snel weer de Jeeps in en naar het volgende viewpoint: Tatahatso Point. Dit is een gedeelte van de Colorado-rivier waarbij deze een bocht maakt van 270 graden, net zoals de veel bekendere Horseshoe bend. Het grote verschil tussen beide is dat de Horseshoe bend door 2000 mensen per dag bezocht wordt en Tatahatso Point misschien maar door enkele tientallen per jaar. Het is dan ook veel minder bekend en zelfs de locals hier wisten niet waar het lag. De Horseshoe Bend is te bereiken na een wandeling van ca. 10 minuten en Tatahatso Point alleen na een trip van anderhalf uur over zogenaamde dirtroads. Die zijn op sommige plekken bezaaid met rotsen en keien en daardoor alleen te bereiken met een Jeep. En laten wij die nu net gehuurd hebben!! Het is wel zo afgelegen dat je geen bereik hebt op je telefoon, waardoor Google Maps niet functioneert. Ook de TomTom geeft niet thuis en de door mij geprinte kaart was ook al niet erg duidelijk. Hierdoor moesten we twee keer omdraaien, omdat we niet op het juiste spoor zaten. Uiteindelijk bleek de “Here we go” app voor verlichting te zorgen. Die werkt ook offline en via deze konden we uiteindelijk in de goede richting rijden. Barbera vond het allemaal toch wel eng en was niet ervan overtuigd dat we ons eindpunt zouden halen en al helemaal niet of we ook nog heelhuids terug in de bewoonde wereld zouden komen. Desondanks bereikten we na ongeveer 1 uur en 3 kwartier de eindbestemming. 

De dirtroad was echter ook zo verlaten (we zijn gedurende de trip retour van 3 uur niemand tegengekomen, behalve wat stieren die de weg blokkeerden en een coyote) dat dit ook mogelijkheden bood. Melle moet bijna afrijden voor het rijbewijs en mocht van Leron en Vief ook even plaatsnemen achter het stuur. Dat was natuurlijk fantastisch, want wanneer krijg je nu de mogelijkheid om over dit soort terrein te rijden? Ergens halverwege was een grote grasvlakte en daar kon ze even losgaan en vol gas rondjes draaien met de Jeep. Zodra we sneller internet hebben zullen we wat filmpjes plaatsen. Omdat er: a) veel ruimte was en b) toch niemand in de verste verte te bekennen was, mocht ook Milan even plaats nemen achter het stuur en een paar rondjes maken met de Jeep. Die kans liet hij zich natuurlijk niet ontnemen en met wat hulp van mijn kant maakte ook hij zijn eerste autorit. De kinderen amuseerden zich dus kostelijk. Daarna weer snel terug naar de highway (hetgeen heel eenvoudig was met mijn fietshorloge die een zogenaamde “broodkruimel-functie” heeft waardoor je precies kunt zien waar je geweest bent en je dus altijd via dezelfde weg retour kunt rijden) en deze werd nu binnen een uur bereikt. We hadden het avontuur heelhuids overleefd!

Op de terugweg zijn we nog gestopt bij de Horseshoe bend die gelukkig op dat moment niet zo druk bezocht was. Het zicht is hier toch wel mooier dan bij Tatahatso-point. Ook hier maakt de rivier een bocht van 270 graden en dat levert weer schitterende plaatjes op. Daarna weer snel terug naar Page om de Jeeps in te leveren. 
We hebben nog gegeten bij de Wahweap-grille en hebben vervolgens onder het genot van een paar biertjes en wat wijntjes de dag de revue laten passeren. Het was een absolute topdag geweest!! Rond 1 uur zijn we moe maar voldaan naar bed gegaan en vandaag hebben we een rustdag. Alleen even de tweede verrassing van de familie Spätjens zoeken en daarna lekker zwemmen en luieren aan Lake Powell. Morgen gaan we weer verder naar de North Rim van de Grand Canyon.